بایرن مونیخ حالا دیگر یک سرگیجه نیست. آنها در دهه های هفتاد و هشتاد بارها شب های دوران کودکی و نوجوانی من را تلخ کردند. پدرم به من میگفت آنها غول هستند یک غول یا دیوی سیاه، این باواریایی ها حتی به جام برنابئو نیز احترام نمی گذاشتند. سالها کابوس مایر و کان درون دروازه شان را می دیدیم یا افنبرگ که به شکل مغرورانه ای می جنگید یا ماتیوس و رومنیگه که قدرت خود را بروز می دادند. آنها ما را دچار عقده و سرخوردگی کرده بودند. اما سال 2000 رسید و بازیکنی به نام نیکولاس آنلکا که علاقه ای به واژه “دیسیپلین” نداشت، شرایط را عوض کرد. او پس از یک سال مملو از حاشیه، توانست مقابل بایرن دو گل کلیدی را در نیمه نهایی در برنابئو و المپیک بزند. چند هفته بعدش ، والنسیا را در سن دنیس گلباران کردیم و هشتمین چمپیونزلیگ را بردیم.
پسرانم در حالی بزرگ شدند که بایرن را می دیدند که در قرن بیست و یکم بارها مقابل ما قرار می گرفت و ناکام می ماند. آنها خشم مولر و ویدال را می دیدند که عقده ضدرئالی آنها نسبت به برخی بازیکنان ما مشهود بود. در دوران کریستیانو، چندین بار آنها را سر جایشان نشاندیم و حالا دیگر دیو سیاهی نیستند که ما را از هم میدرند غول سیاه دیگر رام شده و جهنم مونیخ انها برای ما به گلستان تبدیل گرديده و دیگر اثری روی ما ندارد با این وجود و با همه این ها، ذره ای بایرنی ها را دستکم نمی گیرم. آنها همیشه و همواره به جام نزدیک بوده اند و این یک اشتباه دراماتیک است که آنها را دستکم بگیریم.ایا می‌شود واقعا هری کین و سانه را دست کم گرفت!؟ باید فکر کنیم که امشب به مصاف سیتی می رویم.
………
توماس رونکرو سردبیر آس