اختصاصی | تیم فوتبال یوونتوس تحت هدایت ماسیمیلیانو آلگری، روز شنبه در دیدار برابر ساسولو با نتیجه 2-4 شکست خورد. بیانکونری ضعف‌های جدی در تیم خود ارائه دادند اما مشکل اصلی به هنگام پرسینگ حریف به نمایش گذاشته می‌شود. آن‌ها حتی در پیروزی 1-0 برابر لچه نیز بارها این موضوع را اثبات کردند. آنالیزی برای این قصه یوونتوس تحت هدایت آلگری شکل گرفته است که به شرح زیر است:
بانوی پیر به چه شکل خود را از زیر پرس حریف رها می‌کند؟
یوونتوس هنگامی که در عقب زمین خود تحت پرس رقیب قرار می‌گرفت، مانوئل لوکاتلی را به عنوان هافبک شماره 6 با کمربند میانی حریف درگیر می‌سازد تا فابیو میرتی به عقب برگردد و با ارسال پاس به او، این بازیکن وظیفه اصلی بازیسازی از عقب زمین را برعهده داشته باشد و تیم را از زیر پرس سنگین حریف خارج کند. میرتی در این فصل، نقشی کلیدی در این امر بازی کرده است و با حرکات خود و نبرد تن‌به‌تن با هافبک حریف، ارزش‌های خود را در ضدپرس بارها نشان داده است. مشکل اصلی تیم یوونتوس به هنگامی برمی‌گردد که این بازیکن از جریان بازی خارج شود!
اشتباهات گلیسون برمر و حذف فابیو میرتی از جریان بازی؛ ضعف بزرگ بیانکونری!
ما متوجه شدیم که فابیو میرتی یک بازیکن مهم در ضدپرس یوونتوس است. نکته اصلی به زمانی برمی‌گردد که بازیکنان حریف نیز متوجه این مسئله می‌شوند. هنگامی که فابیو میرتی به عقب می‌آید تا مجدداً توپ را از عقب زمین دریافت کند، بازیکنان تیم ساسولو به هافبک جوان رقیب نزدیک می‌شوند تا راه برای شزنی ببندند. این دروازه‌بان لهستانی قصد داشت تا انتظار بکشد و حرکت میرتی را در عقب زمین ببیند اما باید فوراً تغییری را در برنامه شکل می‌داد. وستون مک‌کنی حرکت خود را از سمت راست آغاز کرد و شزنی نیز او را در میانه زمین با پاسی بلند صاحب توپ کرد.
استفاده از پاس‌های بلند، کاری بود که بارها مدافعان و دروازه‌بان تیم یوونتوس شکل دادند اما هنگامی که به پاس‌های پراگرسیو (پیش‌برنده) این بازیکنان نگاه می‌کنیم، از عدم موفقیت آن‌ها در بازیسازی از عقب زمین مطلع می‌شویم. لازم به ذکر است که Progressive Passes، پاس‌هایی هستند که تیم را حدود 10 یارد جلو ببرند یا پاسی که در محوطه جریمه حریف شکل بگیرد. یوونتوس عملکرد خوبی را در این زمینه در فصل 2023/24 نداشته است. هنگامی که به آمارهای بدست آمده از وبسایت Datamb.Football، نگاه می‌اندازیم متوجه می‌شویم که در پاس‌های پروگرسیو در قالب Percentile، دنیلو از 96.4 درصد مدافعان هفت لیگ معتبر اروپا بهتر عمل کرده است و این آمار برای گلیسون برمر به تنها 48.2 درصد برتری می‌رسد. بنابراین هنگامی که برمر به عنوان راس اصلی در بازیسازی از عقب زمین دیده می‌شود، یوونتوس شرایط خوبی در این زمینه ندارد. دنیلو نیز اغلب در کناره‌ها دیده می‌شود یا همانند صحنه بالا در خط هافبک و کنار فابیو میرتی دیده می‌شود. هر چند اگر نکته را خیلی کلی هم در نظر بگیریم، دنیلو در تعداد پاس‌های صحیح از 78.6 درصد جامعه آماری بهتر است و برمر نیز کمی بیشتر از نیمی از رقبای خود بهتر بوده است. در درصد پاس‌های روبه‌جلو نیز، برمر از 22.7 درصد مدافعان بهتر بوده است و این رقم برای دنیلو به 51.4 می‌رسد. تصمیم آلگری بر استفاده از برمر به عنوان یک مهره اصلی در بازیسازی از عقب زمین، با توجه به عملکرد برزیلی در پاس‌ها و البته داشتن دنیلو بسیار عجیب به نظر می‌رسد.
در دقایق ابتدایی برابر ساسولو، میرتی آزادی عمل بیشتری را در عقب زمین داشت و بدون هیچ آزاری از سوی حریف، در خط دفاعی حضور داشت. نکته جالب به تصمیم‌گیری نادرست بازیکنان صاحب توپ یوونتوس برمی‌گردد. در عکس زیر میرتی به صورت آزادانه در کنار گلیسون برمر حضور دارد اما مدافع برزیلی به یک‌باره تصمیم می‌گیرد که با ضربه‌ای محکم به توپ به صورت مستقیم، آدریان ربیو را صاحب توپ کند تا بازیکنان ساسولو با حرکت به سمت این بازیکن فرانسوی، به راحتی توپ را در اختیار بگیرند.
استفاده از نیم‌فضاها؛ راه حل موقت آلگری
در دیدار سه‌شنبه شب یوونتوس برابر لچه، نکات بسیار جالبی به چشم می‌خورد. تیم لچه برخلاف ساسولو تصمیم گرفت تا از Low-Block استفاده کند. یعنی فاصله خط دفاع و هافبک خود را کم کند و این بازیکنان را در یک سوم دفاعی خود قرار دهد. این تیم در کل بازی گل مورد انتظار (Xg) 0.07 را داشت تا نشان دهد که تمرکز خود را صرفاً روی بستن فضاها برای یوونتوس قرار داده است. یوونتوس نیز تلاش کرد تا از نیم‌فضاها استفاده کند. نیم‌فضا به محدوده‌ای گفته می‌شود که بین دو بازیکن یا بین خط زمین و بازیکن شکل بگیرد. دنیلو همانطور که در بالاتر نیز گفته شد، گاهی به مرکز زمین می‌آمد و در دیدار برابر لچه از نیم‌فضا استفاده می‌کرد تا فدریکو کیه‌زا را در فضایی ایده‌آل قرار دهد و این وینگر ایتالیایی این موقعیت را از دست بدهد. آندره‌آ کامبیاسو با نزدیک شدن به لورنزو ونوتی، فولبک راست تیم لچه، فضایی را بین این مدافع و مدافع کناری او شکل داد تا دنیلو از این فرصت استفاده کند و به کیه‌زا پاس دهد.
به تک گل یوونتوس برابر لچه که توسط آرکادیوش میلیک به ثمر رسید، دقت کنید. باز هم حمله‌ای با استفاده از نیم‌فضاها با xG ثبت شده 0.93 که با ظرافت بالایی بدست آمده است. وقتی که مدافعان متعددی در محوطه جریمه لچه قرار دارند، توپ به وستون مک‌کنی می‌رسد تا ارسالی را به روی دروازه شکل دهد. حضور جالب آندره‌آ کامبیاسو در نقطه کور نشان می‌دهد که تیم آلگری برنامه‌ریزی خوبی برای استفاده از ارسال‌ها داشته است. روگانی، برمر و میلیک سه بازیکنی هستند که یاری را مقابل خود نمی‌بینند و پس از ارسال مک‌کنی، ربیو زودتر ضربه سر را در دهانه دروازه می‌زند تا میلیک با حرکت از بین روزنه‌ای که دو مدافع لچه ایجاد کرده‌اند، توپ را در مقابل دروازه به گل تبدیل کند.
نتیجه گیری
یوونتوس در کل نسبت به فصل گذشته بازی پویاتری را به نمایش گذاشته است و نکاتی همچون پرسینگ و بازیسازی از عقب زمین، حرکت مثبتی‌ست که تیم آلگری شکل می‌دهد. نکته منفی این تیم به ضعف‌هایی برمی‌گردد که در غیبت یا حتی تحت فشار گرفتن برخی بازیکنان شکل می‌گیرد و به نوعی مکس آلگری برنامه دوم یا به اصطلاح “Plan B” ندارد. برخی تصمیمات اشتباه او همچون بازیسازی از عقب با گلیسون برمر نیز به این تیم لطمه زده و در صورت تکرار آن، مشکلات بیشتری را برای یوونتوس به وجود می‌آورد. هرچند او خیلی زود از اشتباهات خود درس گرفت و با راه‌حلی موقت، سعی داشت که مانع را پشت سر بگذارد و باید ببینیم در ادامه فصل آیا راه‌حلی اصولی و ریشه‌ای برای این سبک مشکلات بیانکونری شکل می‌گیرد یا خیر.